Το μάθημά μου...

Χθες πριν με πάρει ο ύπνος, έκανα μια σκέψη, την οποία και σκοπεύω να επαναλαμβάνω συχνά στον εαυτό μου.
'Οτι ο λόγος που δε μ'αγάπησε πραγματικά ήταν το ότι αυτός δεν άξιζε κι όχι εγώ
Δε θα πέσω στην παγίδα να αισθάνομαι ανεπαρκής και να ψάχνω τι δεν έκανα καλά για να τον κρατήσω.

Πήρα ένα καλό μάθημα και δε θα το αρνηθώ, δε θα προσποιηθώ πως δεν υπήρξε ποτέ γιατί τότε θα σημαίνει πως δεν έχω μάθει τίποτα. Και πρέπει από τα λάθη μας να μαθαίνουμε.
Ο μόνος που δεν κάνει λάθος είναι αυτός που δεν κάνει τίποτα.
Οι τολμηροί κάνουν λάθη αλλά μαθαίνουν από αυτά.
Αν όχι, συγκαταλέγονται στην κατηγορία των ηλιθίων.
Κι εγώ μπορεί να είμαι ενθουσιώδης κι ευκολόπιστη, γιατί πάντα έχω μια θετική διάθεση απέναντι στους ανθρώπους και στα πράγματα, αλλά ηλίθια δεν είμαι.

Μπορώ να μου συγχωρήσω πολλά, αλλά δε θα μου συγχωρήσω το να επιτρέψω σ'αυτόν τον άνθρωπο να με αλλάξει.
Να επιτρέψω σε αυτό που έγινε να με αλλάξει.
Δε θα το κάνω, θα είναι ασυγχώρητο. Ναι, θα γίνω πιο σοφή και πιο προσεχτική, αλλά δε θα γίνω δύσπιστη, δε θα τα σαρώσω όλα, δε θα τα ισοπεδώσω.
Δε θα μιλήσω ξανά γι αυτόν, όπως και τώρα δε μιλάω γι αυτόν, αν το καταλάβατε.
Όμως για την εμεπιρία μου θα μιλάω, γιατί από αυτήν θα διδαχτώ.

Δε σκέφτομαι αυτόν, στο πρόσωπό του πια βλέπω κάθε τέτοιον άνθρωπο και τα φέρνω όλα στο μυαλό μου για να μπορώ πια να είμαι σε θέση να τους ξεχωρίζω

τους "απατεώνες" της καρδιάς

και να τους αποφεύγω. Δεν ξέρω και δεν είμαι σε θέση να πω τι θέλω από δω και μπρος στη ζωή μου

Είπαμε: ξεκινάμε από αυτό που δε θέλουμε

Και προς το παρόν δε θέλω να σκέφτομαι τον εαυτό μου ως θύμα αυτής της κατάστασης, δεν το επιτρέπω.
Κι αυτό δεν είναι εγωισμός, γιατί εγώ τον αγαπώ αληθινά τον εαυτό μου και θυμώνω που δεν τον προστάτεψα όπως έπρεπε. Όπως όφειλα.

Έτσι όπως δεν προσέχεις ένα παιδάκι που έχεις την ευθύνη του κι εκείνο σου ξεφεύγει, πέφτει και χτυπάει, έτσι με βλέπω.
Και τώρα οφείλω το παιδί αυτό να το φροντίσω, να γιατρέψω τα τραύματά του, που ευτυχώς δεν είναι σοβαρά κι ούτε θανάσιμα βέβαια.
Και κυρίως πρέπει να προσέξω μη μου ξαναπέσει, από δική μου απροσεξία

Το καλό είναι ότι του έχω μάθει να ξανασηκώνεται.
Το ακόμα καλύτερο είναι ότι του έχω μάθει να μη χτυπάει ανεπανόρθωτα όταν πέφτει και γρήγορα συνέρχεται.

Αλλά κάπου διαμαρτύρεται κι αυτό και με το δίκιο του και μου λέει "πρόσεχε με λίγο καλύτερα, δε μπορώ συνέχεια να πέφτω και να χτυπάω, κουράστηκα". Μάθε με τώρα να μην πέφτω τόσο εύκολα, καιρός είναι...

Κι έτσι μεγαλώνει το παιδί μέσα μου, αλλά πάντα θα παραμένει παιδί.

Γιατί τα παιδιά είναι αγνά, είναι ειλικρινή, δεν έχουν κακία. Αυτό είναι που δε θ'αφήσω με τίποτα να χαθεί.
Γι αυτό δεν πρέπει ν'αλλάξω, γιατί μετά δε θα αντέχω τον ίδιο μου τον εαυτό.
Δεν πρέπει να δηλητηριάσω το παιδί αυτό, το παιδί αυτό που είμαι εγώ.
Με όλα τα καλά μου και τα στραβά μου, αυτό είμαι εγώ.

Χρειάζομαι την φροντίδα, το χάδι, τις τρυφερές κουβέντες. Αλλά αν όλα αυτά δε μου τα δώσει κάποιος με αγάπη αληθινή, τώρα πια θα το ξέρω.
Γιατί το παιδί μαθαίνει πια να περπατάει καλύτερα στο δρόμο της ζωής και δε θα χτυπάει έτσι εύκολα.

Ποτέ όμως δε θα πάψει να είναι παιδί.

Γιατί μην ξεχνάτε πως ένα παιδί, ακόμα κι αν είναι άσχημο, είναι αξιολάτρευτο.

Κι όποιος δε μπορεί ν'αγαπήσει ένα παιδί

όποιος πληγώνει ένα παιδί

δεν είναι παρά ένα τέρας...