Αγαπητό μου ημερολόγιο...

Κάπου διάβασα ότι το μπλογκ είναι το προσωπικό μας ημερολόγιο. Ότι έτσι ξεκίνησε ο θεσμός. Παράξενο ημερολόγιο, όχι σαν αυτό που κρατούσα εγώ καθημερινά όταν ήμουν μικρή. Ένα ημερολόγιο που μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους, πώς μπορεί να είναι προσωπικό;
Θυμήθηκα λοιπόν τα ημερολόγιά μου, εκείνα τα παιδικά εφηβικά, με το κλειδάκι. Κάθε χρόνο κι ένα ημερολόγιο, από τα 12 μου χρόνια, μέχρι περίπου το λύκειο. Κάθε βράδυ ανελλειπώς έγραφα το τι μου συνέβη εκείνη την ημέρα και κυρίως πώς ένιωθα για όσα μου συνέβαιναν. Και πάντα έγραφα περισσότερο απ'όσο χωρούσε η σελίδα κι έκλεβα κι απ'την επόμενη μέρα....
Έψαξα να τα βρω - πού να είναι όλα εκείνα τα ημερολόγια που φυλάνε τη ζωή μου μέσα στις σελίδες τους; Πού είναι η καταγραφή των χρόνων της αθωότητας; Πού είναι η Μαρία των εφηβικών χρόνων;
Βρήκα μόνο ένα, τυχαία μπερδεμένο με κάτι βιβλία, στην αποθήκη σε μια κούτα. 1982. Τρίτη Γυμνασίου. Το διάβασα όλο μέσα σε λίγη ώρα. Γέλασα, δάκρυσα, αναπόλησα, θυμήθηκα τα πάντα. Σα να ήταν χθες. Με είδα με τα σημερινά μου μάτια, με την πείρα και την ωριμότητά μου και νομίζω με αγάπησα περισσότερο. Γιατί διαπίστωσα πως ελάχιστα έχω αλλάξει κι αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά. Σας παραθέτω ένα απόσπασμα, με συγκίνηση και απόλυτο σεβασμό σ'αυτό που ήμουν - και σ'αυτό που παρέμεινα...

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 1982
Σήμερα πήραμε το βιβλίο της Φυσικής. Παλούκι μου φαίνεται! Ποτέ δε θα τα χωνέψω αυτά τα μαθήματα τελικά. Ευτυχώς που έχουμε πάλι τον Κ. που με συμπαθεί κι όλο θα βάλει κανένα βαθμό παραπάνω! Δεν ξέρω, φέτος είμαι πολύ ενθουσιασμένη με τα μαθήματα! Είμαι σίγουρη πως θα τα πάω πολύ καλά, καλύτερα κι από πέρυσι. Τέλος πάντων, δε θέλω σήμερα να μιλάω για μαθήματα. Έχω άλλα να σου πω. Ο Μ. μου μίλησε στο διάλειμμα! Ναι, όπως τ'ακούς, μου μίλησε πρώτος αυτός! Εγώ ξέρεις, αδιαφορία και καλά, ήμουν όλο με τα κορίτσια, σα να μην υπάρχει. Χα,χα,χου,χου με τις άλλες κι ούτε ματιά δεν του έριξα! Κι έρχεται αυτός, στο πρώτο διάλειμμα κι όλας και τάχα μου με ρωτάει αν έχουμε σήμερα αγγλικά, άκου εκεί! Όχι του λέω, δεν έχουμε και πάω να φύγω και μπαίνει έτσι μπροστά μου και μου λέει: βιάζεσαι; Και λέω ναι και φεύγω και τον αφήνω σύξυλο! Καλά δεν έκανα; Αχ ημερολογιάκι μου, να'ξερες πώς χτύπαγε η καρδιά μου... Τα κατάφερα όμως και το έπαιξα πολύ καλά, δεν είσαι περήφανο για μένα; Όχι μη νομίζει ο κύριος ότι θα είμαι το σκυλάκι του σαν πέρυσι που έτρεχα από πίσω του! Τι κι αν είναι ο πιο όμορφος του σχολείου και ο πιο δημοφιλής; Ας τον κυνηγάνε οι άλλες, εγώ φέτος το αποφάσισα: δε θα του δίνω καμιά σημασία! Θα κοιτάω τα μαθήματά μου και τις φίλες μου κι ας πάει να κουρεύεται! Πολύ αξία του δώσαμε του κυρίου! Μετά που λες, όλο με κοίταγε μέσα στην τάξη και πέταγε κάτι σπόντες, εγώ ατάραχη. Και στο σχόλασμα έφυγα από την κάτω πόρτα, μαζί με την Ε. κι αυτή που κοίταγε μου είπε ότι έψαχνε να δει πού είμαι! Πολύ το φχαριστήθηκα! Μετά ήρθα σπίτι, έφαγα, διάβασα, τηλεόραση και τα γνωστά. Α, δε σου είπα: ο Μπούμπης είναι καλύτερα, δεν κουτσαίνει πια κι ησυχάσαμε κι απ'αυτό. Πολύ είχα ανησυχήσει για το γλυκούλι μου. Άντε καληνύχτα και τα λέμε αύριο!