Πέρσι είχα πάει στη Κύπρο και μαζί με τον σύζυγο μου και δυο πολύ καλούς φίλους πήγαμε στο κατεχόμενο από τους Τούρκους χωριό μου και είπα να σας το γνωρίσω λίγο .Η φωτογραφία κάτω με το φάρο δεν είναι από το δικό μου χωριό αλλά από την κατεχόμενη Κερύνια .Στην μνήμη μου το κρατάω όπως ήταν πριν από 35 χρόνια με όλα τα σπίτια όρθια και όλους τους συχωριανούς να κάθονται στις αυλές τα παιδιά να παίζουν στην αυλή του σχολείου στη δεύτερη φωτογραφία κάτω από την εκκλησία και τους πιστούς να κάνουν λιτανεία στην αυλή της εκκλησιάς .
Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
12 σχόλια:
Καλησπέρα. Πρέπει να αισθανόμαστε μια πικρία για το κομμάτι εκείνο που δεν μας ανήκει. Και το πιο τραγικό είναι ότι συμπεριφερόμαστε σα να μην συμβαίνει τίποτα...
Και τι βλεπει κανεις τωρα? ερημια ερειπωση αδειοι δρομοι,ποσο λυπαμαι με αυτα που συμβαινουν στον κοσμο.Ναφευγουν οι ανθρωποι απο τα πατρια εδαφη.Την καλημερα μου και να κρατας ασβηστες τις θυμησες.
Καλημέρα σταλαματίτσα !!
Θλίψη, θυμός,πικρία !!
Άδειες αυλές, έρημα χωριά, η καρδιά όμως έμεινε εκεί και η μνήμη φέρνει βόλτες σ αυτά τα τόσο αγαπημένα σου μέρη !!!
Ότι και να πω δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο σου , μακάρι να μπορούσε....
"Μην ξεχνάς"
Δυστυχώς είναι μια αλήθεια που δεν πρέπει να αγνοούμε και όπως λέω κι εγώ ..ο κεραυνός καίει εκεί που πέφτει.
Εγώ πάντως δεν ξέρω αν θα είχα την δύναμη να πάω σ'ένα μέρος όπου έζησα τόσο όμορφες στιγμές και τώρα βρίσκεται σε ξένα χέρια! Νιώθω ότι θα πονούσα πάρα πολύ...
Bουβου
Η πικρία υπάρχει έχει γίνει μέρος της ζωής μας σχετικά με την προσφυγιά αλλά μαζί και η απογοήτευσει από τους αρμόδιους για επίλυση του προβλήματος.
Ελευθερία
Αυτό που βλέπει κανείς όταν πάει είναι άλλοι νοικοκύρηδες στα σπίτια του στην περιουσία του και σε ότι έχει αγαπήσει καθώς και μια εγκατάλειψη από τους σημερινούς (νοιλοκυραίους)
Αθηνά
Κανείς δεν ξεχνά όμως η ζωή συνεχείζετε και πρέπει να αντλούμε δύναμη όταν κάποτε μας επιστραφούν να μπορέσουμε με όλη την αγάπη και την δύναμη μας να ξανασεήσουμε τη ζωή μας από κει και πέρα τιμώντας και αυτούς που χάθηκαν στην πορεία της ζωής με την πίκρα .
Αχτίδα
Έχεις δίκιο είναι μια αλήθεια μια πικρή άδικη αλήθεια και ο ελληνισμός αλλά και παντού στον κόσμο την έχουμε ξαναδεί.όταν ζήσης τέτοιες καταστάσεις (κανείς να μην τις ζήση) ,βλέπεις με άλλο μάτι τους απανταχού ξεριζωμένους γιατί όλος ο κόσμος κάπου έχει μια πατρίδα έχει τον τόπο του τα λίγα μέτρα γης που είναι ολόκληρη η ζωή του και όταν τον πετάξουν από εκεί πουθενά δεν μπορεί να στεριώσει αληθινά.
Ειρήνη
Είναι πολλοί πρόσφυγες που δεν μπόρεσαν να πάνε. Εγώ πήγα μόλις άνοιξαν τα οδοφράγματα ,ήθελα να ξαναδώ το χωριό μου.ήταν φορές που σκεφτόμουν πως αν γινόταν να γίνω πουλί για μια μέρα να πετάξω να το δω έτω και έτσι .Οπότε μόλις μας το(επιτρέψανε)έτρεξα ,έτσι πήγα και δεύτερη φορά πέρσι γιατί ήθελα να το δει και ο σύζυγος μου.Πολλές φορές του είχα πει παλιά. Ξέρεις? Εχω και εγώ χωριό!!
Σταλαματιά μου, και οι δύο αναρτήσεις σου σήμερα με γέμισαν συγκίνηση και μου ξύπνησαν το θυμό. Δε γεννήθηκα εκεί, δεν έχασα πατρίδα, αλλά τα ένιωσα όλα πολύ έντονα όταν τα επισκέφτηκα πέρυσι. Σε νιώθω, αν και ποτέ κανείς δε μπορεί να σε νιώσει, αν δεν είναι στη θέση σου... Φιλιά πολλά καλή μου...
Σταλαματιά μου,
εγώ θα φοβόμουν μήπως η νέα εικόνα ερχόταν πιο δυνατή να επισκιάσει τις παιδικές μου μνήμες...
Καταλαβαίνω όμως την επιθυμία σου να βρεθείς ξανά εκεί, στη γη που σε μεγάλωσε...Πιστεύω ότι ήταν κάτι που χρωστούσες στον εαυτό σου...
Η οργή και η θλίψη πόσο αρκούν για να εμποδίσουν τέτοιες μαύρες κηλίδες της ιστορίας;
Την καλημέρα μου!
Αχ, σταλαγματιά...
Κέντησες την ψυχή μου με αυτή σου την ανάρτηση!
Αγαπώ πολύ την Κύπρο... Ξέρεις, η κουμπάρα μου είναι από τη Μόρφου και πήγαν πρόσφατα στο χωριό τους, μπήκαν μέσα στο σπίτι τους, δεν βρήκαν τίποτε μα τίποτε ίδιο (είχαν αρπάξει όλα τα καλά έπιπλα, σερβίτσια... τα πάντα!)... Για καλή τους τύχη, όμως, βρήκαν κάτι ... βιβλία, τα οποία δεν ενδιέφεραν κανέναν Τούρκο, για να τ' αρπάξει... Τα πήραν όλα με ευλάβεια και τα έφεραν στη Λεμεσό, όπου μένουν. Ανάμεσα σ' αυτά ήταν και το άλμπουμ με τις φωτογραφίες της βάφτισης της κουμπάρας μου, της Ειρήνης! Συγκινήθηκαν όλοι πάρα πολύ...
Κάθε φορά που διδάσκω το Κυπριακό στην Γ΄ γυμνασίου μου έρχονται δάκρυα. Και οργή, πρέπει να παραδεχτώ....
Αχ, σταλαγματίτσα... Είσαι από την Κύπρο μας! Τώρα σε νιώθω πιο κοντά μου.
Να μην τα ξεχνάς τα μέρη σου. Τι ωραία που γράφεις αυτά για τους ανθρώπους έξω από την εκκλησία... Οι αναμνήσεις μας είναι δύναμη και έχουμε χρέος μετάδοσής τους στα παιδιά μας...
Δημοσίευση σχολίου