Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Σήμερα είναι για μένα γιορτή!


Σήμερα η εγγονή μου έχει γεννέθλια, σήμερα γιορτάζει ένα απο τα πιο αγαπημένα μου πλάσματα κι εγώ είπα να έρθω στην γλυκειά αγκαλιά των Ρόδων να το πω και να το γιορτάσω αν και το πάρτυ θα γίνει άλλη μέρα!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ψυχή μου , τέτοια μέρα ήμουν η πρώτη που σ' αντίκρυσε , ήμουν η πρώτη που κατάλαβε οτι θα ήσουν για πάντα μέρος της ζωής μου και οτι εσύ θα ήσουν πάντα η πρώτη που θα με φώναζε γιαγιά!Χρόνια σου πολλά , να είσαι γερή , να είσαι δυνατή όπως ξέρω οτι είσαι , να μάθεις να δίνεις , ν' αγαπάς και να χαίρεσαι όσα καλά σου στέλνει ο Θεός.Κι εγώ θα είμαι ΠΑΝΤΑ εδώ για σένα , χωρίς να σου ζητώ παρά μόνο να καταλαβαίνω και να προσφέρω.. Σ' αγαπώ ..η θεότρελλη γιαγιά σου!

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

Κερνάω καφεδάκι !!!!

Φιλενάδες ελάτε για ένα καφεδάκι !!



Κερνάω καφεδάκι !!


Βάζω το μπρίκι για ελληνικό καφέ ?


ή θέλετε εσπρεσσάκι ?


καπουτσίνο











γαλλικό καφέ


σοκολατίτσα ζεστή

ή τσαγάκι




και φυσικά και παγωτά (!)
και μπισκοτάκια

και κεικάκια

Λοιπόν ακούω,
τι καφεδάκι προτιμάτε, για να το ετοιμάσω !!

Να καθήσουμε μετά ,
κοντά στο τζάκι να κουσκουσέψουμε ,
να τιτιβίσουμε όπως λέει το Δρομάκι !!





Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Αγαπητό μου ημερολόγιο...


Κάπου διάβασα ότι το μπλογκ είναι το προσωπικό μας ημερολόγιο. Ότι έτσι ξεκίνησε ο θεσμός. Παράξενο ημερολόγιο, όχι σαν αυτό που κρατούσα εγώ καθημερινά όταν ήμουν μικρή. Ένα ημερολόγιο που μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους, πώς μπορεί να είναι προσωπικό;
Θυμήθηκα λοιπόν τα ημερολόγιά μου, εκείνα τα παιδικά εφηβικά, με το κλειδάκι. Κάθε χρόνο κι ένα ημερολόγιο, από τα 12 μου χρόνια, μέχρι περίπου το λύκειο. Κάθε βράδυ ανελλειπώς έγραφα το τι μου συνέβη εκείνη την ημέρα και κυρίως πώς ένιωθα για όσα μου συνέβαιναν. Και πάντα έγραφα περισσότερο απ'όσο χωρούσε η σελίδα κι έκλεβα κι απ'την επόμενη μέρα....
Έψαξα να τα βρω - πού να είναι όλα εκείνα τα ημερολόγια που φυλάνε τη ζωή μου μέσα στις σελίδες τους; Πού είναι η καταγραφή των χρόνων της αθωότητας; Πού είναι η Μαρία των εφηβικών χρόνων;
Βρήκα μόνο ένα, τυχαία μπερδεμένο με κάτι βιβλία, στην αποθήκη σε μια κούτα. 1982. Τρίτη Γυμνασίου. Το διάβασα όλο μέσα σε λίγη ώρα. Γέλασα, δάκρυσα, αναπόλησα, θυμήθηκα τα πάντα. Σα να ήταν χθες. Με είδα με τα σημερινά μου μάτια, με την πείρα και την ωριμότητά μου και νομίζω με αγάπησα περισσότερο. Γιατί διαπίστωσα πως ελάχιστα έχω αλλάξει κι αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά. Σας παραθέτω ένα απόσπασμα, με συγκίνηση και απόλυτο σεβασμό σ'αυτό που ήμουν - και σ'αυτό που παρέμεινα...

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 1982
Σήμερα πήραμε το βιβλίο της Φυσικής. Παλούκι μου φαίνεται! Ποτέ δε θα τα χωνέψω αυτά τα μαθήματα τελικά. Ευτυχώς που έχουμε πάλι τον Κ. που με συμπαθεί κι όλο θα βάλει κανένα βαθμό παραπάνω! Δεν ξέρω, φέτος είμαι πολύ ενθουσιασμένη με τα μαθήματα! Είμαι σίγουρη πως θα τα πάω πολύ καλά, καλύτερα κι από πέρυσι. Τέλος πάντων, δε θέλω σήμερα να μιλάω για μαθήματα. Έχω άλλα να σου πω. Ο Μ. μου μίλησε στο διάλειμμα! Ναι, όπως τ'ακούς, μου μίλησε πρώτος αυτός! Εγώ ξέρεις, αδιαφορία και καλά, ήμουν όλο με τα κορίτσια, σα να μην υπάρχει. Χα,χα,χου,χου με τις άλλες κι ούτε ματιά δεν του έριξα! Κι έρχεται αυτός, στο πρώτο διάλειμμα κι όλας και τάχα μου με ρωτάει αν έχουμε σήμερα αγγλικά, άκου εκεί! Όχι του λέω, δεν έχουμε και πάω να φύγω και μπαίνει έτσι μπροστά μου και μου λέει: βιάζεσαι; Και λέω ναι και φεύγω και τον αφήνω σύξυλο! Καλά δεν έκανα; Αχ ημερολογιάκι μου, να'ξερες πώς χτύπαγε η καρδιά μου... Τα κατάφερα όμως και το έπαιξα πολύ καλά, δεν είσαι περήφανο για μένα; Όχι μη νομίζει ο κύριος ότι θα είμαι το σκυλάκι του σαν πέρυσι που έτρεχα από πίσω του! Τι κι αν είναι ο πιο όμορφος του σχολείου και ο πιο δημοφιλής; Ας τον κυνηγάνε οι άλλες, εγώ φέτος το αποφάσισα: δε θα του δίνω καμιά σημασία! Θα κοιτάω τα μαθήματά μου και τις φίλες μου κι ας πάει να κουρεύεται! Πολύ αξία του δώσαμε του κυρίου! Μετά που λες, όλο με κοίταγε μέσα στην τάξη και πέταγε κάτι σπόντες, εγώ ατάραχη. Και στο σχόλασμα έφυγα από την κάτω πόρτα, μαζί με την Ε. κι αυτή που κοίταγε μου είπε ότι έψαχνε να δει πού είμαι! Πολύ το φχαριστήθηκα! Μετά ήρθα σπίτι, έφαγα, διάβασα, τηλεόραση και τα γνωστά. Α, δε σου είπα: ο Μπούμπης είναι καλύτερα, δεν κουτσαίνει πια κι ησυχάσαμε κι απ'αυτό. Πολύ είχα ανησυχήσει για το γλυκούλι μου. Άντε καληνύχτα και τα λέμε αύριο!

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

Χέρια (συνέχεια)


Χέρια που κρατούν με τρυφερότητα


που εκφράζονται παιχνιδιάρικα


που δίνουν σχήμα στο συναίσθημα


που αγκαλιάζουν


που δένουν συντροφικά


που αγγίζουν τρυφερά


που συμπορεύονται

που εκφράζουν τον έρωτα τους


και την παντοτινή αγάπη τους !!

Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν σήμερα ,

σ΄όλους τους ερωτευμένους ,

μαζί με μια ευχή :
"Να γιορτάζουν κάθε μέρα του χρόνου"

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

Χέρια.


Ενα χέρι μπορει να κλείσει μιά πόρτα.

Μπορει όμως και να σφίξει ζεστά κάποιο άλλο χέρι.

Μπορει να καρπίσει καρπούς φιλίας

Και να ενώσει ανθρώπινες υπάρξεις.

Να δώσει τόν κώδικα της αγάπης.

Να στηρίξει έναν πόνο ψυχής.

Μπορεί να προσφέρει το όνειρο.

Να σφυρηλατήσει μιά φιλία.

Και να ζεστάνει όλο τον πλανήτη.
Δώστε το χωρίς δεύτερη σκέψη ,στον φίλο,τον γνωστό ,τον άγνωστο.
Στο παιδί ,στον σύντροφο,στον γονιό.
Κρατήστε κι εσεις το χέρι που σας απλώνεται ...με αγάπη και ελαφράδα.
Στα αγγίγματα καρδιάς δεν χρειάζονται οι παρεμβολές των σκέψεων.
Να ειστε ολες καλα!

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Xρόνια πολλά Ζαχαρένια μας


Χρόνια πολλά Ζαχαρούλα μας!!!!!!
NΑΣΑΙ ΠΑΝΤΑ :Δυνατή
Γερή
Δημιουργική
Τυχερή
και χαμογελαστή!!!!!!!







Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ!...


Αγαπημένες μου φίλες Ροδοκοχυλένιες, μου λείψατε, σας έλειψα και να'μαι πάλι εδώ! Όλες ξέρετε πως έχω πολύ τρέξιμο με την επικείμενη έκδοση του βιβλίου και σας ευχαριστώ για την κατανόηση, τη συμπαράσταση, αλλά πάνω απ'όλα για την αγάπη σας!

Να ευχηθώ στην Ομπρελίτσα μου Χρόνια Πολλά κι Ευτυχισμένα, πάντα με Χαμόγελο - δυστυχώς έλειπα τη μέρα εκείνη και δεν πήρα χαμπάρι τα γενέθλιά της! Ξέρει όμως πόσο την αγαπώ και θα τα πούμε και κατ'ιδίαν εμείς!

Σας παρουσιάζω εδώ με μεγάλη μου χαρά και συγκίνηση, τον πίνακα που έφτιαξε ειδικά για το βιβλίο μου, το "Μάτια μου", η Αθηνούλα μας, η γλυκιά καλλιτέχνιδά μας! Δεν είναι υπέροχος; Τον δημιούργησε με μοναδική έμπνευση από το απόσπασμα που έχω δημοσιεύσει και στο μπλογκ μου και πραγματικά με εντυπωσίασε με την ευαισθησία, την τρυφερότητα και το ταλέντο της! Δε θα μπορούσα λοιπόν να μην κάνω μια ειδική ανάρτηση μόνο και μόνο για να την ευχαριστήσω και δημόσια και να σας δώσω την ευκαιρία γι άλλη μια φορά να την θαυμάσετε! Αθηνά μου, μίλησες στην καρδιά μου και σ'ευχαριστώ... μάτια μου!



Φιλιά σε όλες σας, σας αγαπώ πολύ!

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Ο μαγνήτης



Στάθηκε στη βιτρίνα. Το βλέμμα της είχε καρφωθεί στο ασημί βραχιόλι στη δεξιά πλευρά, πάνω στο κόκκινο μεταξωτό πανί. Το κοίταζε επίμονα. Το περιεργάστηκε. Tόσο όμορφο. Βιαζόταν. Έπρεπε να φύγει. Μισάνοιξε την πόρτα

-Καλησπέρα , μια ερώτηση θα ήθελα να κάνω....αυτό το ασημένιο βραχιόλι που έχετε στην βιτρίνα, π...

-Δεν είναι ασημένιο , τη διέκοψε η πωλήτρια. Είναι φω.

-Φω; Και ήμουν σίγουρη ότι δεν έκανα λάθος, χαμογέλασε . Τέλος πάντων. Πόσο έχει;

-Τριάντα ευρώ.

-Ωραία, ευχαριστώ . Καληνύχτα.

-Καληνύχτα.

Έκλεισε την πόρτα και του έριξε μια τελευταία ματιά. Την είχε μαγνητίσει. «Θα περάσω αύριο μετά τη δουλειά. Είναι τέλειο!» σκέφτηκε και συνέχισε το δρόμο της.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Τακτοποίησε τα τελευταία χαρτιά στο γραφείο της και σηκώθηκε . Το θυμόταν. Έπρεπε να πάει από το μαγαζί, απέναντι, να αγοράσει το βραχιόλι. Το ήθελε. Κοίταξε το πορτοφόλι της να σιγουρευτεί ότι είχε μαζί της χρήματα και μπήκε.

- Ήρθα για το βραχιόλι, που σας ρώτησα εχτές, είπε βιαστικά και άνοιξε την τσάντα της.

-Μα τι κρίμα....αργήσατε. Το πρωί ήρθε μια κοπελίτσα και το πήρε.

-Το πήρε; ....... Ναι ..... στ αλήθεια κρίμα. Μου άρεσε πολύ.

-Θέλετε να σας δείξω κάποια άλλα ; Υπάρχει μεγάλη ποικιλία . Σίγουρα θα βρείτε κάποιο που θα σας αρέσει εξίσου!

-Όχι, όχι...ευχαριστώ. Δεν πειράζει.

Απογοητεύτηκε. Μα γαμώτο! Πόσο άργησε; Τι χαζή, που ήταν. Έπρεπε να το αγοράσει αμέσως. Βιαζόταν χτες. Τάχα. Τι βιαζόταν; Θα έφευγε το σπίτι από τη θέση του; Γαμώτο...και το ήθελε τόσο.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Έριξε μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη της. Έτοιμη. Σήμερα θα διασκέδαζε. Με την ψυχή της. Κι ας είχε αύριο το πρωί να σηκωθεί νωρίς . Δεν είναι κάθε μέρα τα γενέθλιά σου. Δεν πήρε που δεν πήρε το δώρο που ήθελε για τον εαυτό της, τουλάχιστον θα διασκέδαζε .

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Καθισμένες και οι τέσσερις περιμετρικά, στο στρογγυλό τραπέζι , έκαναν φασαρία σα μικρά παιδιά. Έτρωγαν, χτυπούσαν τα ποτήρια τους, μίλαγαν, γελούσαν . Δυνατά. Το διασκέδαζαν. Ήταν ακριβώς με την παρέα που ήθελε να είναι. Τις τρεις καλύτερες φίλες της. Της είχαν κανονίσει και τούρτα. Το ήξερε, δεν ήταν έκπληξη. Τούρτα σοκολάτα με τα τριάντα τρία κεράκια να περιμένουν την ευχή της.

-Άντε! Τι περιμένεις; Θα τα σβήσουμε εμείς! την πείραξαν.

Έκλεισε τα μάτια της για μια στιγμή κι αμέσως φύσηξε με όλη της τη δύναμη. Δύσκολο να σβήσουν όλα μαζί με τη μία. Βοήθησαν κι εκείνες.

-Το δώρο μας! Ορίστε κυρία μου! Όλο δικό σου.

-Ωχ...τι μου πήρατε; Και μη μου πείτε τώρα ότι περιμένετε να σηκωθώ και να σας αγκαλιάζω μία μία εδώ μέσα, να ξεφτιλιστούμε; Γέλασε δυνατά

Άνοιξε το μπλε κουτάκι.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - -

Ετοιμάστηκε γρήγορα. Κάθισε στο τραπέζι της κουζίνας να βαφτεί. Εκεί της άρεσε. Έστηνε μπροστά της το στρογγυλό καθρεφτάκι και ξεκινούσε την πρωινή της μεταμόρφωση. Ξυπνούσε χάλια. Πρησμένη, άκεφη, νευρική. Χάλια μαύρα. Λίγο κραγιόν και δυο τρεις πινελιές ρουζ, αρκούσαν για να της φτιάξουν κάπως το κέφι. Πάντα ξυπνούσε πιο νωρίς . Να έχει χρόνο στη διάθεσή της.
Φόρεσε και το βραχιόλι. Ήταν όμορφο στ αλήθεια . Καθαρό ασήμι, στολισμένο με πολύχρωμες πετρούλες. Ακριβό. Της το είπαν. Χαμογέλασε στη σκέψη της χθεσινής βραδιάς

-Μη μας περάσεις για φραγκο...φόνισσες, αλλά σου το πήραμε όλες μαζί! Ήταν ακριβό κυρία μου...αμ τι νόμιζες; Ό,τι κι ό,τι θα σου παίρναμε; Το καλύτερο θέλαμε, το ακριβότερο! Δεν υπάρχει στη γη όμοιο του!

-Φτάνει, έλεος! Το κατάλαβα! Ήταν ακριβό....μήπως να σας το πληρώσω κιόλας;

Γελούσαν.

Είχαν δίκιο. Ήταν πολύ όμορφο. Πώς έρχονται τα πράγματα....Βραχιόλι ήθελε, βραχιόλι της πήραν. Δεν το ήξεραν. Δεν τους το είχε πει. Μήπως, θα ήταν καλύτερα να τους το είχε πει; Ίσως εκείνες να την προλάβαιναν. Την κοπελίτσα. Γαμώτο της. Και δε θα την έπρηζαν κιόλας ότι ήταν το πιο ακριβό βραχιόλι του κόσμου.
Εκείνο όμως ήταν. Το πιο όμορφο. Ας είναι.
Τέρμα οι σκέψεις. Στα τριάντα τρία της πήρε δώρο ένα πολύ όμορφο βραχιόλι . Θα το θυμόταν για καιρό. Το φόρεσε να το δουν. Θα χαίρονταν. Δούλευαν όλες μαζί.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - -
H συνέχεια εδώ

Χρόνια Πολλά!


Μια τούρτα απο την Αχτίδα!

Στη Ροδαλένια της παρέας μας στη λατρευτή μας Ομπρελίτσα εύχομαι ολόψυχα Χρόνια Πολλά για την ημέρα αυτή και να είναι η ζωή της πάντα στρωμένη με ροδοπέτα λα και κουφετάκια γλυκά!