Κοχυλένιες μου, σας ευχαριστώ που με καλέσατε να σας συντροφεύσω στον καφέ σας, εδώ στην βεράντα σας δίπλα στην θάλασσα!! Να μοιραστούμε μαζί τις στιγμές...
Ο καφές... αυτό το υπέροχο ρόφημα που λέγεται καφές... ένα πράγμα (πάντα το ίδιο) μου έρχεται στο μυαλό στο άκουσμα της λέξης... η γιαγιά μου! Ξέρετε γιατί;
Είμασταν μικρές ακόμα θυμάμαι, η αδερφή μου και εγώ, όταν πηγαίναμε στην γιαγιά μου και δοκιμάζαμε (κρυφά από την μαμά ή έτσι νομίζαμε!) τον πρώτο μας καφέ! Ακόμα τον θυμάμαι... με μπόλικο καϊμάκι πάνω στο μικρό δισκάκι με το σεμέ , να μοσχοβολάει όλος ο τόπος! Δίπλα το αλμυρό κουλουράκι, ή εκείνο με την κανελίτσα που το άρωμα του μου γαργαλούσε την μύτη! Σ'αυτό το σημείο άρχιζαν οι ιστορίες για τα περασμένα (αληθινές ή όχι δεν έχει σημασία) και από το βάθος να πετάγεται ο παππούς να πει τις δικές του για τον πόλεμο... Και μετά; Μα μετά ήταν το πιο συναρπαστικό!!! Να γυρίσουμε το φλιτζάνι..., να φανούν όλα εκείνα τα μοναδικά και ταυτόχρονα μυστήρια σχέδια που θα μας φανέρωναν το μέλλον...! Τί λαχτάρα για αυτό! Τί αγωνία μήπως αποκαλυφθεί μέσα σε εκείνο το μικρό φλιτζανάκι κάποια αταξία μας... Και τότε η γιαγιά άρχιζε με μοναδικό ταλέντο να αποκαλύπτει τα πάντα... Ακόμα τα θυμάμαι... Άν βγήκαν αληθινά; Δεν έχει σημασία... σημασία έχει ότι τώρα γεμίζουν την ψυχή μου με γλύκα και αγάπη... Την αγάπη της γιαγιάς , με την οποία μπορεί μερικές φορές να μαλώνουμε και να διαφωνούμε, αλλά θα είναι πάντα η ίδια αγάπη!
Κοχυλένιες μου, αυτή την πρώτη μου ανάρτηση εδώ, την αφιερώνω στην γιαγιά μου και ελπίζω να με ξανακαλέσετε για καφέ...Σας ευχαριστώ!
Ο καφές... αυτό το υπέροχο ρόφημα που λέγεται καφές... ένα πράγμα (πάντα το ίδιο) μου έρχεται στο μυαλό στο άκουσμα της λέξης... η γιαγιά μου! Ξέρετε γιατί;
Είμασταν μικρές ακόμα θυμάμαι, η αδερφή μου και εγώ, όταν πηγαίναμε στην γιαγιά μου και δοκιμάζαμε (κρυφά από την μαμά ή έτσι νομίζαμε!) τον πρώτο μας καφέ! Ακόμα τον θυμάμαι... με μπόλικο καϊμάκι πάνω στο μικρό δισκάκι με το σεμέ , να μοσχοβολάει όλος ο τόπος! Δίπλα το αλμυρό κουλουράκι, ή εκείνο με την κανελίτσα που το άρωμα του μου γαργαλούσε την μύτη! Σ'αυτό το σημείο άρχιζαν οι ιστορίες για τα περασμένα (αληθινές ή όχι δεν έχει σημασία) και από το βάθος να πετάγεται ο παππούς να πει τις δικές του για τον πόλεμο... Και μετά; Μα μετά ήταν το πιο συναρπαστικό!!! Να γυρίσουμε το φλιτζάνι..., να φανούν όλα εκείνα τα μοναδικά και ταυτόχρονα μυστήρια σχέδια που θα μας φανέρωναν το μέλλον...! Τί λαχτάρα για αυτό! Τί αγωνία μήπως αποκαλυφθεί μέσα σε εκείνο το μικρό φλιτζανάκι κάποια αταξία μας... Και τότε η γιαγιά άρχιζε με μοναδικό ταλέντο να αποκαλύπτει τα πάντα... Ακόμα τα θυμάμαι... Άν βγήκαν αληθινά; Δεν έχει σημασία... σημασία έχει ότι τώρα γεμίζουν την ψυχή μου με γλύκα και αγάπη... Την αγάπη της γιαγιάς , με την οποία μπορεί μερικές φορές να μαλώνουμε και να διαφωνούμε, αλλά θα είναι πάντα η ίδια αγάπη!
Κοχυλένιες μου, αυτή την πρώτη μου ανάρτηση εδώ, την αφιερώνω στην γιαγιά μου και ελπίζω να με ξανακαλέσετε για καφέ...Σας ευχαριστώ!
16 σχόλια:
Ειρηνη μου
καλωσορισες στις κοχυλενιες γωνιες μας με μια τοσο ομορφη και τρυφερη αναρτηση.
Οι περισσοτερες γιαγιαδες ειναι καλες και διηγουνται ιστοριες και μιλανε για μαγικα πραγματα που κανουν τα εγγονια να ανοιγουν διαπλατα ματια και αυτια!Ετσι κι η δικη σου!
Νασαι καλα!
Κοχυλίτσες καλησπέρα σας, Ειρηνούλα διαβάζω την καινούργια σου ιστοσελίδα, προσπαθώ να σου γράψω κάτι αλλά δεν μπορώ, επειδή δεν είμαι blogger μάλλον?(κι αυτό γιατί ακόμη είμαι ψιλοάσχετη απ αυτά) . Εγώ από την μακρινή Σάμο, διαβάζω τις σελιδούλες σας και είναι σαν να σας γνωρίζω, σαν να πίνουμε μαζί καφέ και τα λέμε!!! Ευχαριστώ για την φιλοξενία σας !
Ρηνιω μου Κοχυλενια
με την αχτιδουλα μαμα δεν θα μπορουσες να εισαι διαφορετικη!
Καλως μας ορισες λοιπον στα Ασπρα Κοχυλια στο blog των θαλασσινων φαντασιωσεων οπως αψογα το περιγραφει η φαραονα μας.
Βολεψου κι ασε τις δουλειες γιατι υπαρχει ο Οδυσσεας το παρεοπαιδι γι αυτα.
καφεδακι, παραλια και χαλαρωση.
φιλια
Tο ότι δάκρυσα με τις αναμνήσεις σου ξέρω οτι ήσουν βέβαιη( καθότι κλαψιάρα)χαίρομαι που φρόντισα ένα τέτοιο λουλούδι στην αγκαλιά του κήπου μου αν και ξέρω οτι η αδυναμία σου είναι ο μπαμπάς σου ( και η δική του βέβαια)θέλω να σου πω ακόμα μια φορά πόσο υπερήφανη είμαι για σένα μωρό μου ..γιατί όσα χρόνια κι αν περάσουν εσύ ,η πρωτότοκη θα είσαι πάντα το μωρό μου!
Εγώ θυμάμαι ότι πηγαίναμε στο χωριό, στον αδερφό της γιαγιάς μου.. και πάντα μου έφτιαχναν ελληνικό, να πιω μαζί με τους μεγάλους... φούσκωνα σαν το παγώνι... και μετά βουρ.. στην αυλή για παιχνίδι!!!!!!
παλιές αγαπημένες εποχές....
@faraona. Σ'ευχαριστώ! Ναι, οι κοχυλένιες γωνιές είναι όντως όμορφες! Έχεις δίκιο για τις μαγικές ιστορίες των γιαγιάδων, έτσι είναι!
@αθηνά. Σ'ευχαριστώ πολύ και εσένα γλυκιά μου! θα δω τις ρυθμίσεις μου έτσι ώστε να σου δώσω πρόσβαση και στο ιστολόγιό μου. Κλασσικά... κάτι θα έχω βάλει λάθος γι'αυτό δεν μπορείς να μου γράψεις!
@aliki. Μ'αρέσει που με λες Ρηνιώ! Α! αν δεν περάσω μια χλωρίνη τον χώρο δεν μπορώ να καθήσω για τίποτα! Ή τη έχεις αυτήν την αρρώστια ή όχι! Το κοχυλένιο σπίτι σας είναι πανέμορφο, σέυχαριστώ για την πρόσκληση!
@αχτίδα. Ήμουν σίγουρη για την συγκίνησή σου!!! Σ'αγαπώ πολύ πολύ!!
@ζαχαρούλα. Έτσι είναι ζαχαρούλα μου! Όλα αρχίζουν με έναν ελληνικό, ο αγαπημένος μου απογευματινός καφές! Το απόγευμα λέω να τον πιώ στο σπίτι σου! Σέυχαριστώ!
Να πω κι εγω καλωσηρθες;;; Μπα δε λεω, αφου μαζι σου μπηκα κι εγω. Αφηνω στις παλιες τα καλωσορισματα.
Μου θυμισες τη δικη μου γιαγια, δεν την εχω συνδιασει με τον καφε, αλλα με τα κυριακατικα κουλουρια θεσσαλονικης που μας εφερνε μετα την εκκλησια :):) Οτι θυμαται χαιρεται ο καθενας :):)
Καλημερα σε ολες!!!
Καλορίζικη στην πρώτη σου ανάρτηση, η οποία είναι εξαιρετική! Το ταλέντο το λογοτεχνικό το πήρες σίγουρα παό τη μαμά κι ας λες ότι δε μοιάζετε! Πολύ τρυφερό το κείμενο, ξυπνάει σε όλες μας μνήμες παλιές και τόσο αγαπημένες... Να'σαι καλά Ειρήνη μου, να πίνουμε μαζί τα καφεδάκια μας από δω και μπρος! Καλημέρα σε όλες κορίτσια! Μια και σήμερα!
Καλημέρα κοχυλένιες........
Όλες οι γιαγιάδες ίδιες είναι τελικά, ακόμα και η μαμά μου που φώναζε όταν έπινα καφέ, τώρα που έγινε γιαγιά, δίνει "κρυφά" στα παιδιά μου!!!!!!
Ρηνούλα καλώς μας ήρθες.....
Κορίτσια μόλις έκανα τσιζ κέικ για τη κόκκινη ομπρέλα, θέλετε ένα κομματάκι;
αχτιδα στειλε ενα κομματι σε αλουμινοχαρτο :):):)
Τωρα ειστε εκει και τα λετε με καφεδακι ε; ε;
ζηλευω!!
Ρηνουλα κι εσυ εκει εισαι;;;
Να κλεισω και να ερθω;; :)
xxxxx
εεεεεεεε εσεις εκει πανω
δεν μπορειτε να καταλαβετε οτι εγω εδω κατω ζηλευω που εισαστε ολες κοντα?
αλλα εγω εχω το κοκκινο καπελακι παρειτσα μου.
δεν σας ειπα οτι γνωριστηκαμε??
ααααααα αξιζει ολοκληρη αναρτηση το κοκκινο καπελο.
@dee dee. Καλως ήρθαμε! Συμφωνώ ότι θυμάται ο καθένας χαίρεται! Πάμε στην αχτίδα για γλυκό!
@aliki. Έλα επάνω!!!
@maria tzirita. Πάντα έχεις ένα γλυκό λόγο να μου πεις! Πολύ σ'ευχαριστώ!
@clementine. Σ'ευχαριστώ και σένα μωρό μου! Όλες οι γιαγιάδες τα ίδια κάνουν, και εμείς μάλλον τα ίδια θα κάνουμε!
Ρηνιω μου Κοχυλενια
λεω να κανω κατα πανω φθινοπωρο προς χειμωνα να σας γνωρισω ολες τις βορειες. να δω και την πατριδα μου την Καβαλα.
να δουμε.
@aliki. θα σε περιμένουμε όλοι! Ξέρεις...κλασσικά πραγματα και απλά...κανά δυο τρία γλυκά από την αχτίδα...καμιά χήνα με πατάτες στον φούρνο από τον πατέρα...τίποτα παράξενο δηλαδή!!!
Καλώς το Ρηνάκι μας, κι εγώ μέσα στην καθαριότητα! Επιτέλους βρήκα ένα συντροφάκι!!!
Δημοσίευση σχολίου