Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Ο μαγνήτης



Στάθηκε στη βιτρίνα. Το βλέμμα της είχε καρφωθεί στο ασημί βραχιόλι στη δεξιά πλευρά, πάνω στο κόκκινο μεταξωτό πανί. Το κοίταζε επίμονα. Το περιεργάστηκε. Tόσο όμορφο. Βιαζόταν. Έπρεπε να φύγει. Μισάνοιξε την πόρτα

-Καλησπέρα , μια ερώτηση θα ήθελα να κάνω....αυτό το ασημένιο βραχιόλι που έχετε στην βιτρίνα, π...

-Δεν είναι ασημένιο , τη διέκοψε η πωλήτρια. Είναι φω.

-Φω; Και ήμουν σίγουρη ότι δεν έκανα λάθος, χαμογέλασε . Τέλος πάντων. Πόσο έχει;

-Τριάντα ευρώ.

-Ωραία, ευχαριστώ . Καληνύχτα.

-Καληνύχτα.

Έκλεισε την πόρτα και του έριξε μια τελευταία ματιά. Την είχε μαγνητίσει. «Θα περάσω αύριο μετά τη δουλειά. Είναι τέλειο!» σκέφτηκε και συνέχισε το δρόμο της.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Τακτοποίησε τα τελευταία χαρτιά στο γραφείο της και σηκώθηκε . Το θυμόταν. Έπρεπε να πάει από το μαγαζί, απέναντι, να αγοράσει το βραχιόλι. Το ήθελε. Κοίταξε το πορτοφόλι της να σιγουρευτεί ότι είχε μαζί της χρήματα και μπήκε.

- Ήρθα για το βραχιόλι, που σας ρώτησα εχτές, είπε βιαστικά και άνοιξε την τσάντα της.

-Μα τι κρίμα....αργήσατε. Το πρωί ήρθε μια κοπελίτσα και το πήρε.

-Το πήρε; ....... Ναι ..... στ αλήθεια κρίμα. Μου άρεσε πολύ.

-Θέλετε να σας δείξω κάποια άλλα ; Υπάρχει μεγάλη ποικιλία . Σίγουρα θα βρείτε κάποιο που θα σας αρέσει εξίσου!

-Όχι, όχι...ευχαριστώ. Δεν πειράζει.

Απογοητεύτηκε. Μα γαμώτο! Πόσο άργησε; Τι χαζή, που ήταν. Έπρεπε να το αγοράσει αμέσως. Βιαζόταν χτες. Τάχα. Τι βιαζόταν; Θα έφευγε το σπίτι από τη θέση του; Γαμώτο...και το ήθελε τόσο.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Έριξε μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη της. Έτοιμη. Σήμερα θα διασκέδαζε. Με την ψυχή της. Κι ας είχε αύριο το πρωί να σηκωθεί νωρίς . Δεν είναι κάθε μέρα τα γενέθλιά σου. Δεν πήρε που δεν πήρε το δώρο που ήθελε για τον εαυτό της, τουλάχιστον θα διασκέδαζε .

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Καθισμένες και οι τέσσερις περιμετρικά, στο στρογγυλό τραπέζι , έκαναν φασαρία σα μικρά παιδιά. Έτρωγαν, χτυπούσαν τα ποτήρια τους, μίλαγαν, γελούσαν . Δυνατά. Το διασκέδαζαν. Ήταν ακριβώς με την παρέα που ήθελε να είναι. Τις τρεις καλύτερες φίλες της. Της είχαν κανονίσει και τούρτα. Το ήξερε, δεν ήταν έκπληξη. Τούρτα σοκολάτα με τα τριάντα τρία κεράκια να περιμένουν την ευχή της.

-Άντε! Τι περιμένεις; Θα τα σβήσουμε εμείς! την πείραξαν.

Έκλεισε τα μάτια της για μια στιγμή κι αμέσως φύσηξε με όλη της τη δύναμη. Δύσκολο να σβήσουν όλα μαζί με τη μία. Βοήθησαν κι εκείνες.

-Το δώρο μας! Ορίστε κυρία μου! Όλο δικό σου.

-Ωχ...τι μου πήρατε; Και μη μου πείτε τώρα ότι περιμένετε να σηκωθώ και να σας αγκαλιάζω μία μία εδώ μέσα, να ξεφτιλιστούμε; Γέλασε δυνατά

Άνοιξε το μπλε κουτάκι.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - -

Ετοιμάστηκε γρήγορα. Κάθισε στο τραπέζι της κουζίνας να βαφτεί. Εκεί της άρεσε. Έστηνε μπροστά της το στρογγυλό καθρεφτάκι και ξεκινούσε την πρωινή της μεταμόρφωση. Ξυπνούσε χάλια. Πρησμένη, άκεφη, νευρική. Χάλια μαύρα. Λίγο κραγιόν και δυο τρεις πινελιές ρουζ, αρκούσαν για να της φτιάξουν κάπως το κέφι. Πάντα ξυπνούσε πιο νωρίς . Να έχει χρόνο στη διάθεσή της.
Φόρεσε και το βραχιόλι. Ήταν όμορφο στ αλήθεια . Καθαρό ασήμι, στολισμένο με πολύχρωμες πετρούλες. Ακριβό. Της το είπαν. Χαμογέλασε στη σκέψη της χθεσινής βραδιάς

-Μη μας περάσεις για φραγκο...φόνισσες, αλλά σου το πήραμε όλες μαζί! Ήταν ακριβό κυρία μου...αμ τι νόμιζες; Ό,τι κι ό,τι θα σου παίρναμε; Το καλύτερο θέλαμε, το ακριβότερο! Δεν υπάρχει στη γη όμοιο του!

-Φτάνει, έλεος! Το κατάλαβα! Ήταν ακριβό....μήπως να σας το πληρώσω κιόλας;

Γελούσαν.

Είχαν δίκιο. Ήταν πολύ όμορφο. Πώς έρχονται τα πράγματα....Βραχιόλι ήθελε, βραχιόλι της πήραν. Δεν το ήξεραν. Δεν τους το είχε πει. Μήπως, θα ήταν καλύτερα να τους το είχε πει; Ίσως εκείνες να την προλάβαιναν. Την κοπελίτσα. Γαμώτο της. Και δε θα την έπρηζαν κιόλας ότι ήταν το πιο ακριβό βραχιόλι του κόσμου.
Εκείνο όμως ήταν. Το πιο όμορφο. Ας είναι.
Τέρμα οι σκέψεις. Στα τριάντα τρία της πήρε δώρο ένα πολύ όμορφο βραχιόλι . Θα το θυμόταν για καιρό. Το φόρεσε να το δουν. Θα χαίρονταν. Δούλευαν όλες μαζί.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - -
H συνέχεια εδώ

4 σχόλια:

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Kαλώς την νέα Ροδένια!!
Κόλλησες με το ψεύτικο βραχιόλι που από την αρχή ήθελες πολύ !!
Μπορεί να το ξαναφέρει το κατάστημα δώρων , οπότε θα το κάνεις δώρο στον εαυτό σου !!!!
Σκέψου απλώς, ότι, ένα βραχιόλι ήταν!!
Και επανεκτίμησε το ασημένιο , όχι λόγω ποιότητας υλικού, λόγω συναισθηματικής αξίας , είναι ένα δώρο φιλίας !!!!!!!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Καλώς όρισες nellinezi στα κόκκινα ρόδια!
Μερικές φορές κάποια αντικείμενα μικρής αξίας αποκτούν για μας άλλες διαστάσεις. Δύσκολο να χάνεις κάτι που ήθελες πολύ να αποκτήσεις! Και πολύ σημαντικό να μπορείς να εκτιμήσεις αυτό που οι φίλοι σου προσφέρουν!

Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα!

stalamatia είπε...

Καλωσόρισες Νέλληνέζι ότι και να πούμε το κόλλημα είναι κόλλημα !!
Πιστεύω όλοι το έχουν πάθει είτε με κάτι ακριβό είτε με κάτι φτηνόκ και με το φτηνό είναι χειρότερα γιατί μπορείς να το πάρεις αλλά από αμέλεια το χάνεις καλή ώρα .Το ακριβό πάει στην ευχή λες τι να κάνω δεν μπορούσα να το πάρω,ούτε και θα το πάρει κανείς από τη μια στιγμή στην άλλλη!!.