Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Αγαπητό μου ημερολόγιο...


Κάπου διάβασα ότι το μπλογκ είναι το προσωπικό μας ημερολόγιο. Ότι έτσι ξεκίνησε ο θεσμός. Παράξενο ημερολόγιο, όχι σαν αυτό που κρατούσα εγώ καθημερινά όταν ήμουν μικρή. Ένα ημερολόγιο που μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους, πώς μπορεί να είναι προσωπικό;
Θυμήθηκα λοιπόν τα ημερολόγιά μου, εκείνα τα παιδικά εφηβικά, με το κλειδάκι. Κάθε χρόνο κι ένα ημερολόγιο, από τα 12 μου χρόνια, μέχρι περίπου το λύκειο. Κάθε βράδυ ανελλειπώς έγραφα το τι μου συνέβη εκείνη την ημέρα και κυρίως πώς ένιωθα για όσα μου συνέβαιναν. Και πάντα έγραφα περισσότερο απ'όσο χωρούσε η σελίδα κι έκλεβα κι απ'την επόμενη μέρα....
Έψαξα να τα βρω - πού να είναι όλα εκείνα τα ημερολόγια που φυλάνε τη ζωή μου μέσα στις σελίδες τους; Πού είναι η καταγραφή των χρόνων της αθωότητας; Πού είναι η Μαρία των εφηβικών χρόνων;
Βρήκα μόνο ένα, τυχαία μπερδεμένο με κάτι βιβλία, στην αποθήκη σε μια κούτα. 1982. Τρίτη Γυμνασίου. Το διάβασα όλο μέσα σε λίγη ώρα. Γέλασα, δάκρυσα, αναπόλησα, θυμήθηκα τα πάντα. Σα να ήταν χθες. Με είδα με τα σημερινά μου μάτια, με την πείρα και την ωριμότητά μου και νομίζω με αγάπησα περισσότερο. Γιατί διαπίστωσα πως ελάχιστα έχω αλλάξει κι αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά. Σας παραθέτω ένα απόσπασμα, με συγκίνηση και απόλυτο σεβασμό σ'αυτό που ήμουν - και σ'αυτό που παρέμεινα...

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 1982
Σήμερα πήραμε το βιβλίο της Φυσικής. Παλούκι μου φαίνεται! Ποτέ δε θα τα χωνέψω αυτά τα μαθήματα τελικά. Ευτυχώς που έχουμε πάλι τον Κ. που με συμπαθεί κι όλο θα βάλει κανένα βαθμό παραπάνω! Δεν ξέρω, φέτος είμαι πολύ ενθουσιασμένη με τα μαθήματα! Είμαι σίγουρη πως θα τα πάω πολύ καλά, καλύτερα κι από πέρυσι. Τέλος πάντων, δε θέλω σήμερα να μιλάω για μαθήματα. Έχω άλλα να σου πω. Ο Μ. μου μίλησε στο διάλειμμα! Ναι, όπως τ'ακούς, μου μίλησε πρώτος αυτός! Εγώ ξέρεις, αδιαφορία και καλά, ήμουν όλο με τα κορίτσια, σα να μην υπάρχει. Χα,χα,χου,χου με τις άλλες κι ούτε ματιά δεν του έριξα! Κι έρχεται αυτός, στο πρώτο διάλειμμα κι όλας και τάχα μου με ρωτάει αν έχουμε σήμερα αγγλικά, άκου εκεί! Όχι του λέω, δεν έχουμε και πάω να φύγω και μπαίνει έτσι μπροστά μου και μου λέει: βιάζεσαι; Και λέω ναι και φεύγω και τον αφήνω σύξυλο! Καλά δεν έκανα; Αχ ημερολογιάκι μου, να'ξερες πώς χτύπαγε η καρδιά μου... Τα κατάφερα όμως και το έπαιξα πολύ καλά, δεν είσαι περήφανο για μένα; Όχι μη νομίζει ο κύριος ότι θα είμαι το σκυλάκι του σαν πέρυσι που έτρεχα από πίσω του! Τι κι αν είναι ο πιο όμορφος του σχολείου και ο πιο δημοφιλής; Ας τον κυνηγάνε οι άλλες, εγώ φέτος το αποφάσισα: δε θα του δίνω καμιά σημασία! Θα κοιτάω τα μαθήματά μου και τις φίλες μου κι ας πάει να κουρεύεται! Πολύ αξία του δώσαμε του κυρίου! Μετά που λες, όλο με κοίταγε μέσα στην τάξη και πέταγε κάτι σπόντες, εγώ ατάραχη. Και στο σχόλασμα έφυγα από την κάτω πόρτα, μαζί με την Ε. κι αυτή που κοίταγε μου είπε ότι έψαχνε να δει πού είμαι! Πολύ το φχαριστήθηκα! Μετά ήρθα σπίτι, έφαγα, διάβασα, τηλεόραση και τα γνωστά. Α, δε σου είπα: ο Μπούμπης είναι καλύτερα, δεν κουτσαίνει πια κι ησυχάσαμε κι απ'αυτό. Πολύ είχα ανησυχήσει για το γλυκούλι μου. Άντε καληνύχτα και τα λέμε αύριο!

10 σχόλια:

Dee Dee είπε...

Οταν ανοιξα το blog μου, ειχα σκοπο να το εχω σαν ημερολογιο. Δεν ηξερα οτι μπορουσαν να μπουνε αλλοι να το διαβασουνε. Κρατουσα κι εγω απο μικρη ημερολογιο....οχι με κλειδαριες, μπακαλοτευτερα (ετσι δε τα λεγαμε;;;) επαιρνα επειδη εγραφα πολλα :)

Τα εχω ξαναδιαβασει καποιες φορες...ειδα καποιες αληθειες μου, καποια ψεματα μου. Ειδικα τα ημεολογια των φοιτητικων μου χρονων ειναι πολυ κοντα σε μενα. Τα αλλα, Γυμνασιου-Λυκειου, νομιζω οτι μιλουν γι αλλον ανθρωπο :) Πως αλλαζουμε ε;

Μου θυμισες και δικα μου γραπτα και μου αρεσε η ιδεα σου να μοιραστεις μια "σελιδα" μαζι μας. Ισως το κανω κι εγω στο μελλον :)

Καλημερααα!

Maria Tzirita είπε...

Καλημέρα Κατερίνα μου, αξέχαστες αναμνησεις από τα χρόνια εκείνα... δε σου φαίνονται τόσο αθώα, χαζά καμιά φορά, όταν τα ξαναδιαβάζεις; Για τι πράγματα στεναχωριόμασταν;... αν ξέραμε τότε τι μας περιμένει στην ενηλικίωση,ε; Να'σαι καλά και να το κάνεις, ναι, να τα μοιραστείς μαζί μας. Φιλάκια πολλά!

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Κι εγώ θυμήθηκα τα σχολικά μου χρόνια, που κρατούσα σημειώσεις και έγραφα τις σκέψεις μου σε μικρά τετράδια !! Τότε είχαμε και λευκώματα , με ερωτήσεις που απαντούσαν οι φίλοι μας !! Τα έχω φυλαγμένα σ ένα κουτί ! Ακόμα και τώρα έχω ημερολόγιο κυρίως για δουλειές και ραντεβού , αλλά γράφω και σκέψεις μου, σημειώνω , κάνω σχεδιάκια με μαρκαδοράκι !!
Αρέσει και στις κόρες μου να γράφουν στο ημερολόγιο τους !!
Καλημέρα σας

eirini είπε...

Τί ωραία!!! πολύ μ'άρεσε αυτό που διάβασα!
Ποτέ μου δεν κράτησα ημερολόγιο και έχω μετανιώσει γι'αυτό! Μακάρι να τα είχα όλα γραμμένα... θα ξαναθυμόμουν τόσα πολλά!
Μαράκι, πολύ όμορφο αυτό που μοιράστηκες μαζί μας! Βάλε κι άλλο απόσπασμα!

Maria Tzirita είπε...

Αθηνά μου, λευκώματα, ναι! Τι ωραία ανάμνηση κι αυτή, σαν τώρα τα θυμάμαι! Έφτιαχνα και της κόρης μου όταν ήταν στο δημοτικό, τώρα πια δεν ξέρω, φτιάχνουν τα παιδιά λευκώματα; Σου στέλνω γλυκά φιλιά καλή μου!

Maria Tzirita είπε...

Ειρηνάκι μου, χαίρομαι που σου άρεσε το θέμα μου και σου ξύπνησε αναμνήσεις! Ίσως κάποια στιγμή βάλω κι άλλο απόσπασμα, αν και βλέπω πως το εξοχικό μας ερημώνει και πολύ στεναχωριέμαι γι αυτό... Φιλάκια πολλά, καλό σαβ/κο σε όλες!

stalamatia είπε...

Πολύ ωραίο Μαρία μου ,μπράβο δυναμική από μικρή!!Εγώ λεύκωμα είχα αλλά χάθηκε άδοξα.
Στο δημοτικό είχαμε ένα (μάθημα)που λεγόταν ημερολίγιο έπρεπε κάθε μέρα να γράφουμε ημερολόγιο και μετά να το διαβάζουμε στην τάξη.Οπως καταλαβαίνεις κάθε μέρα γράφαμε τα ίδια όλοι.Σήμερα σηκώθηκα ετοιμάστηκα και πήγα σχολείο ,το μεσημέρι που σχόλασα πήγα σπίτι έφαγα και μετά διάβασα.
Μα ήθελα νάξερα με ποια λογική μας βάλανε να γράφουμε ημερολόγιο που την άλλη μέρα θα το διαβάζαμε να το ακούσει όλη η τάξη.

Olga είπε...

Tελικά,όλες περάσαμε απο τον.... κόσμο του ημερολογίου!Εγώ,αρκετά χρόνια πριν απο σένα, είχα σαν πρότυπο, το ημερολόγιο της Αννας Φρανκ!!Όταν μεγάλωσα λίγο, σκέφτηκα οτι θα μπορούσα να το δημοσιεύσω σε ένα φιλολογικό περιοδικό της πόλης μου!!Αλλά αν με ανακάλυπταν;;;Το έχω φυλαγμένο στο βάθος του συρταριού, και σκέπτομαι τα γέλια των παιδιών μου, αν το ανακαλύψουν!!..

Maria Tzirita είπε...

Σταλαματιά μου πράγματι, δε βρίσκω καμιά λογική σε αυτό το "μάθημα"! Το ημερολόγιο τέτοιου τύπου είναι αυστηρα προσωπικό κι ούτε καν οι γονείς δεν επιτρέπεται να το διαβάζουν. Άλλο αν μετά από χρόνια γελάμε κι εμείς οι ιδιες με αυτά που γράφαμε! (εγώ πάντως όλο γι αγόρια έγραφα!....!!!)
Φιλάκια πολλά!

Maria Tzirita είπε...

Όλγα μου, πολλές φορές τα ημερολόγια έχουν γίνει αφορμή για τα καλύτερα μυθιστορήματα. Για ξανασκέψου το μήπως και το βγάλεις απ'το συρτάρι! Καλή σου νύχτα και φιλί γλυκό!