Η Κοχυλούπολή μας!

Και που λέτε, ήρθα το μεσημέρι χθες στο εξοχικό μας για να ξαποστάσω λίγο, το είχα τόσο πολύ ανάγκη μετά από την κούραση των προηγούμενων ημερών!
Ησυχία … απόλυτη! Μόνο τα τζιτζίκια και τα χάδια του κύματος στην παραλία μας!
Κοιμούνται οι κοχυλένιες σκέφτηκα… α, όλα κι όλα, εδώ είναι χώρος χαλάρωσης! Μετά τις βραδινές κουβεντούλες στο μπαλκόνι, μετά το πρωινό πλατσούρισμα και το παιχνίδισμα στη θαλασσίτσα, σα να τις βλέπω όμοιες με τη Ναυσικά και τις θεραπαινίδες τους να παίζουν με το τόπι (το παρεοπαίδι –Οδυσσέας κρυμμένο πίσω από τους θάμνους λες να ήταν;), μετά τα χαλαρωτικά μασάζ τους, τα δροσιστικά κοκτέιλ τους και τα γαλλικά μανικιούρ πετικιούρ, τα αρωματικά τα έλαια και τα εξωτικά τα φρούτα, θέλουν και τη σιέστα τους!

Θα περιμένω, σκέφτηκα, εδώ στην αμμουδιά, μην κάνω θόρυβο, α, όλα κι όλα, αληθινές πριγκήπισσες, ακόμα και το γύρισμα του κλειδιού μπορεί να τις ξυπνήσει, όχι για ρεβιθάκια κάτω από το στρώμα θα μιλάμε!
Πιάνω μια πετρούλα, τόση δα, και μια ακόμη, κάνω κύκλους, βλέπω την ενέργεια του κύκλου τους να απλώνεται στη θάλασσα και ανοίγω λακουβίτσες στην άμμο, ψάχνοντας για κοχυλάκια με τρυπούλα, να φτιάξω από ένα βραχιόλι για την κάθε μια! Σηκώνω μηχανικά το βλέμμα να χαθεί για λίγο στον ορίζοντα. Επ, μια κουκιδούλα, στο βάθος, τι έγινε σκέφτομαι, επισκέψεις στο κοχυλόσπιτο, μας ανακάλύψαν; Λες να είναι τίποτα πειρατές; Η κουκίδα παίρνει το σχήμα της βάρκας, η φιγούρα στα κουπιά γυναικεία ,κι όσο πλησιάζει, μα ναι, το τρελοκόριτσο είναι, η Αλίκη! Μα που πήγε τόσο ανοιχτά; Η περιέργεια με ζώνει. Κουνάω χέρια, ε, εδώ, είμαι, αχ πόσο την ήθελα την παρέα ετούτη τη στιγμή!

Δεν προλαβαίνει να βγει από τη βάρκα. Σχεδόν με απαγάγει, έλα, μου λέει, δεν αντέχω να περιμένω να ξυπνήσουν οι άλλες, έλα να τη δεις κι εσύ!
Ποια; Ε, που με τραβάς; Που πάμε;
Και την είδα…. Την είδα την Κοχυλούπολή μας! Μια ολόκληρη πόλη, να μας περιμένει… Το μόνο που της έλειπε ήμασταν εμείς….με τα γέλια και τις κοριτσίστικες φωνές μας!

Ένας σχηματισμός κοχλιωτός από μικρά νησάκια, το καθένα με μια βάρκα στο αραξοβόλι του, και ιππόκαμπους «παρκαρισμένους» για τις πιο βιαστικές και ανυπόμονες! Έτοιμοι όλοι να μεταφέρουν την κάθε κοχυλένια! Τους υδάτινους δρόμους ανάμεσά τους στόλιζαν ταμπελίτσες όμορφες με ζωγραφιστές γοργόνες που πληροφορούσαν για το κάθετι. Τις ακολουθήσαμε με γρήγορο κουπί σα μαγεμένες!

Και τότε συναντήσαμε τον Αλσίνορα, ένα δελφίνι που μας προσκάλεσε να μας ξεναγήσει! Δελφινοκόριτσα σωστά, η πλάτη του Αλσίνορα κουβαλούσε μαζί με μας και το δισάκι με τα πρωτόγνωρα συναισθήματα, κάθε λεπτό και συναίσθημα, γέμιζε σιγά σιγά! Μας οδήγησε σε ένα από τα νησάκια. Αστερίες πιασμένοι χέρι χέρι σχημάτιζαν ένα μονοπάτι που οδηγούσε σε ένα κoχυλόσπιτο με ασβέστη και λουλακί, πνιγμένο στις βουκαμβίλιες! Κοχύλια κάθε λογής σχημάτιζαν το όνομά του. Ήταν η Βιβλιοθήκη μας, ανοιχτή για κάθε κοχυλένια!

Μια γοργόνα μας υποδέχθηκε, έτοιμη να μας μυήσει στα μυστικά του βυθού….Δίπλα ο συνεδριακός χώρος για τις στιγμές των αποφάσεων και της ανταλλαγής ιδεών… Στη θέση κάθε κοχυλένιας υπήρχε μια μπουρού, ο μόνος κανονισμός πριν από την κατάθεση κάθε πρότασης ήταν να ακούνε οι κοχυλένιες τον αχό της θάλασσας!

Καλά ντε, δε θα τα πω όλα, παιδιά με σκουντάει το Αλικάκι! Λοιπόν, πριν πάμε να τη δούμε όλες μαζί, θέλω να ακούσω πώς τη φαντάζεστε την Κοχυλούπολη, τη δική μας πόλη! Και μη νομίζετε ότι έχει μόνο Βιβλιοθήκες, όχι, απ’ όλα βρήκαμε εκεί, σωστός παράδεισος σας λέω… , καλά, μη με σκουντάς,δε θα πω προς το παρόν τίποτα άλλο, μη σας χαλάσω την έκπληξη!

Για να δω, ξυπνήσατε; Για ξυπνήστε, για ξυπνήστε, ξημέρωσε πια!

Girlsssssssss

ας αφησουμε την φαντασια μας ελευθερη να φτιαξουμε την Κοχυλούπολη

με ότι μπορει να ονειρευεται και να φανταζεται η καθε μια.